Po prawej stronie korytarza, we wnęce, znajduje się drewniane popiersie św. Katarzyny z Aleksandrii – dziewicy i męczennicy z przełomu III i IV wieku, której kult był niezwykle rozpowszechniony w późnym średniowieczu i wczesnym okresie nowożytnym. Świętą identyfikuje fragment atrybutu indywidualnego, czyli koła do łamania kości, a także atrybuty grupowe, czyli palma męczeństwa i korona, charakterystyczna dla średniowiecznych przedstawień Świętych Dziewic, która jest obecnie pęknięta i oddzielona od postaci świętej. Szczegółowe opracowanie dzieła, w tym propozycja datowania rzeźby, wymaga dalszych badań.  

Niestety, nieznane pozostaje pochodzenie rzeźby, która nie była uwzględniana w przedwojennych niemieckich katalogach zabytków. Być może pierwotnym miejscem przechowywania rzeźby był pobliski klasztor mniszek dominikańskich, którego kościół klasztorny nosił wezwanie św. Katarzyny. Jednakże ewentualne powiązanie rzeźby z wrocławskim klasztorem dominikanek musi pozostać w sferze przypuszczeń ze względu na brak wiarygodnych źródeł, choć literaturze wskazuje się na liczne wizerunki św. Katarzyny Aleksandryjskiej, które znajdowały się w klasztorze i kościele klasztornym.