Na ścianach nawy i prezbiterium zawieszono drogę krzyżową, na którą składa się czternaście obrazów olejnych na płótnie o wymiarach 178 x 113 cm. Stacje drogi krzyżowej trafiły do kościoła św. Wojciecha na początku lat 70. XX wieku, ale zostały wyeksponowane we wnętrzu świątyni dopiero po gruntownej konserwacji z 1999 roku. Niestety nie jest znane miejsce pierwotnego przeznaczenia cyklu.

Obrazy drogi krzyżowej powstały w 1750 roku w warsztacie Jeremiasa Josepha Knechtla (1679-1750) – legnickiego malarza pochodzenia czeskiego. Autorstwo i rok powstania obrazów poświadcza sygnatura malarza umieszczona w lewym dolnym rogu pierwszego obrazu: „Jeremias Knechtel / Pinxit Lignitz Temp 1750”. Stosunkowo niska jakość artystyczna omawianych dzieł malarskich pozwala na wysunięcie przypuszczenia, że mogły one powstać jako prace warsztatowe wykonane przez współpracowników, czeladników i uczniów Jeremiasa Josepha Knechtla. Ciężka choroba malarza prawdopodobnie uniemożliwiła jego bezpośredni udział w pracach nad płótnami, co przełożyło się na ich niższą klasę artystyczną, a mistrz ograniczył się jedynie do sygnowania pierwszego z cyklu obrazów. Można założyć, że była to ostatnia realizacja warsztatu za życia malarza, bowiem schorowany Jeremias Joseph Knechtel zmarł w dniu 25 sierpnia 1750 roku.

Pod względem kompozycyjnym malarskie przedstawienia z kościoła św. Wojciecha naśladują wcześniejszą realizację warsztatu Jeremiasa Josepha Knechtla – cykl obrazów drogi krzyżowej powstałych w latach 1718-1732, które obecnie znajdują się w kościele św. Jakuba w Sobótce. Obrazy drogi krzyżowej z Sobótki charakteryzują się znacznie wyższą jakością artystyczną niż cykl wrocławski, a kompozycja poszczególnych dzieł nawiązuje do popularnych wzorców graficznych – w szczególności graficznych ilustracji Krzeszowskiego modlitewnika pasyjnego autorstwa Michaela Leopolda Willmanna. Drogę krzyżową z kościoła św. Wojciecha można postrzegać jako swoistą adaptację obrazów z Sobótki, opartą na daleko posuniętych uproszczeniach kompozycyjnych: ograniczono pierwszy plan dzieła do kilkuosobowych grup postaci oraz zredukowano drugi plan do błękitu nieba i skrajnie schematycznego pejzażu.