Spośród jedenastu gotyckich zworników sklepienia prezbiterium zachowało się jedynie pięć zworników płaskorzeźbionych, które stanowią interesujący przykład rzeźby architektonicznej z okresu 1. połowy XIV wieku.

Dekorację pierwszego ze zworników, licząc od strony łuku tęczowego, stanowi płaskorzeźbiona głowa biskupa, niegdyś uznawana za podobiznę biskupa Nankiera, osadzona na profilowanej obręczy, która stwarza wrażenie ażurowości elementu. Warto zwrócić uwagę na nienaturalnie duże oczy biskupa obwiedzione wyraźnymi liniami, a także stylizowane, faliste pasma włosów i motyw ornamentalny w formie czteroliścia, wypełniający szczelnie płaszczyznę biskupiej mitry. Wrażenie ażurowości występuje również w przypadku drugiego zwornika, przyjmującego formę maski liściastej, jak też liściastej rozety, która zdobi trzeci ze zworników sklepienia chóru zakonnego. Rzeźbiarską dekorację czwartego zwornika stanowi polichromowana kwiatowa rozeta – wpisana w zewnętrzną rozetę w formie sześcioramiennej gwiazdy. Ostatnim z zachowanych zworników z 1. połowy XIV wieku jest dziewiąty zwornik, licząc od łuku tęczowego, który zdobią płaskie, reliefowo opracowane liście.

W literaturze podkreśla się, że dekorację rzeźbiarską zworników w chórze kościoła św. Wojciecha cechuje prostota, abstrakcyjność i geometryzacja motywów roślinnych, a także archaiczność stylizacji i płaskość reliefu w przedstawieniach figuralnych. W zastosowanych rozwiązaniach stylistycznych można dostrzec pewne podobieństwa do dzieł północnowłoskiej rzeźby romańskiej, dlatego niektórzy badacze wysuwają przypuszczenie, że grupę zworników sklepienia prezbiterium mogli wykonać kamieniarze należący do wędrownego warsztatu z północnej Italii.